Ανακοίνωση του Προεδρείου της 4ης Συνδιάσκεψης ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.

Το διήμερο 21-22 Απρίλη, στο Περιστέρι, πραγματοποιήθηκε η 4η Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ολοκληρώνοντας τη τρίμηνη προσυνεδριακή διαδικασία. 

Συμμετείχαν 883 συντρόφισσες και σύντροφοι, ως αντιπρόσωποι από 79 Τοπικές και Κλαδικές Επιτροπές από όλη την Ελλάδα, με περισσότερες από 60 τοποθετήσεις, σε ένα συντροφικό και με πολιτικό βάθος διάλογο πάνω σε όλα τα βασικά ζητήματα της πολιτικής συγκυρίας, της παρέμβασης σ' αυτή αλλά και της οργανωτικής συγκρότησης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Σε όλη τη διαδικασία της Συνδιάσκεψης αναδείχθηκε η ισχυρή παρουσία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο κίνημα, το δυνάμωμα του διεθνιστικού, αντιμπεριαλιστικού και αντικαπιταλιστικού χαρακτήρα της καθώς και οι αναγκαίες τομές που πρέπει να γίνουν στην πολιτική και τη φυσιογνωμία της για να μπορέσει να συμβάλλει στην αντεπίθεση του κινήματος. 

Η Συνδιάσκεψη ενέκρινε με ποσοστό 91% τις Πολιτικές Θέσεις του απερχόμενου ΠΣΟ και με ποσοστό 86% τις Θέσεις για τις απαραίτητες οργανωτικές αλλαγές στη συγκρότηση του Μετώπου. 

Τις αμέσως επόμενες μέρες θα κυκλοφορήσει και θα αναρτηθεί στο site της ΑΝΤΑΡΣΥΑ η Πολιτική Απόφαση - Σχέδιο Δράσης και θα ανακοινωθούν οι πολιτικές πρωτοβουλίες που αποφάσισε η Συνδιάσκεψη. 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βγαίνει από την 4η Συνδιάσκεψη πιο ώριμη, πιο δυνατή, πιο εξοπλισμένη, πιο ενωμένη για να αντιμετωπίσει και να παρέμβει σε όλα τα μεγάλα μέτωπα της περιόδου ενάντια στις επιθέσεις κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου, τη πολεμική απειλή, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, το ρατσισμό, τη φασιστική απειλή, τη γυναικεία καταπίεση και το σεξισμό για να προβάλει τη διεθνιστική, αντιιμπεριαλιστική, αντικαπιταλιστική προοπτική στη κρίση του συστήματος. 

Τα αποτελέσματα των εκλογών για την ανάδειξη των Οργάνων, με το σύστημα των ψηφοδελτίων – πολιτικών πλατφορμών και απλή αναλογικής, είναι: 

Α. ΚΣΕ 

1. «ΕΝΩΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ» 

Ψήφοι 491 Έδρες 8 

2. «ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» (ΣΕΚ – ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ) 

Ψήφοι 247 Έδρες 4 

3. ΜΕΤΑΒΑΣΗ – ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ 

Ψήφοι 88 Έδρες 2 

4. «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ» 

Ψήφοι 48 Έδρες 1 

5. «ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ» 

Ψήφοι 5 Έδρες – 

Η ΚΣΕ συμπληρώνεται με 6 ακόμα μέλη. Ένα μέλος από κάθε οργάνωση που συμμετέχει στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Β. ΠΣΟ 

1. «ΕΝΩΤΙΚΟ ΨΗΦΟΔΕΛΤΙΟ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΑ ΕΚΦΡΑΣΗ ΚΑΙ ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ» 

Ψήφοι 487 Έδρες 44 

2. «ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕ ΔΥΝΑΤΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» (ΣΕΚ – ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ) 

Ψήφοι 245 Έδρες 22 

3. ΜΕΤΑΒΑΣΗ – ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ 

Ψήφοι 86 Έδρες 8 

4. «ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ» 

Ψήφοι 50 Έδρες 5 

5.«ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ» 

Ψήφοι 7 Έδρες 1 

6. ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ 

Ψήφοι 5 Έδρες - 

Το ΠΣΟ συμπληρώνεται με τα μέλη της ΚΣΕ.

ΠΑΜΕ.ΡΟΔΟΥ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ για 1η ΜΑΗ 2018

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΡΟΔΟΥ 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ 

1η Μάη 2018 

Ενάντια στην εκμετάλλευση και τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο 

για την τελική νίκη των λαών. 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10ΠΜ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΠΡΟΥ 

Εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέες 

-Η 1η Μάη είναι Απεργία, ήμερα της παγκόσμιας εργατικής τάξης, επιθεώρησης των δυνάμεων μας και εφαλτήριο νέων αγώνων. Τιμάμε τους νεκρούς μας, του Σικάγο το 1886, τους καπνεργάτες του Μάη του 36, τους διακόσιους της Καισαριανής της πρωτομαγιάς του 44. Τιμάμε όλους όσους έδωσαν την ζωή τους, για να έχουμε δικαιώματα στη δουλειά και στη ζωή, με μισθούς που να ικανοποιούν τις ανάγκες μας, σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας, ελεύθερο χρόνο, κοινωνική ασφάλιση, για να ζήσουμε σε ένα κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, σε ένα κόσμο χωρίς πολέμους, προσφυγιά. 

-Η 1η Μάη του 2018 μας βρίσκει μπροστά σε σύνθετες εξελίξεις. 

-Μετά από 9 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης, στην οποία ματώσαμε για να σωθούν τα μονοπώλια, τα κυβερνητικά επιτελεία ετοιμάζονται για τη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης η οποία θα είναι το ίδιο οδυνηρή για τα λαϊκά στρώματα. 

-Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μιλάει για έξοδο από τα μνημόνια και για «δίκαιη ανάπτυξη». Ετοιμάζεται να ψηφίσει τα 88 προαπαιτούμενα της 4ης αξιολόγησης και προετοιμάζει το επόμενο μνημόνιο το οποίο θα πλασαριστεί από τον Αύγουστο ως το «Εθνικό στρατηγικό σχέδιο». Ένα σχέδιο που έχει τη σύμφωνη γνώμη των κομμάτων του κεφαλαίου. 

-Κανείς εργαζόμενος δεν πρέπει να έχει αυταπάτες για το ποιος θα είναι ο ωφελημένος από μια τέτοια ανάπτυξη! Αυτή θα στηριχτεί στα συντρίμμια των δικαιωμάτων μας, στην καλλιέργεια χαμηλών απαιτήσεων από τη μια και φρούδων ελπίδων από την άλλη που θα μοιράζει απλόχερα η κυβέρνηση. 

-Μόνο ο οργανωμένος ταξικός αγώνας μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για δουλειά, ζωή με δικαιώματα με βάση την εποχή μας και τις ανάγκες μας. 

-Το δρόμο τον δείχνουν σήμερα τα σωματεία, οι ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα, οι αγωνιστές συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και οργανώνουν την πάλη για όλα όσα αφορούν τους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους. Πρωτοστατούν στον αγώνα για κλαδικές συμβάσεις με δικαιώματα και αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, ενάντια στους πλειστηριασμούς, για την υγεία και την παιδεία των παιδιών του λαού, σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες. 

-Την ίδια ώρα η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συνεχίζει τον υπονομευτικό της ρόλο. Στήριξε χωρίς καν προσχήματα την κυβέρνηση για να περάσει τα μέτρα της τρίτης αξιολόγησης, ακόμα και τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας! Πριν λίγες μέρες έτρεξε στα κρυφά κατά παραγγελία της μεγαλοεργοδοσίας να υπογράψει για άλλη μία χρονιά το πάγωμα των μισθών νομιμοποιώντας τον επαίσχυντο διαχωρισμό σε μισθό 586 ευρώ και τα 511 για κάτω των 25 ετών, για να μην έχει εμπόδια η ανάπτυξη που έρχεται! 

-Είναι επιτακτική πλέον η ανάγκη της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, της αλλαγής των συσχετισμών δυνάμεων. Είναι ανάγκη να μαζικοποιηθούν τα συνδικάτα με την νέα βάρδια της εργατικής τάξης, να σπάσουμε το απόστημα του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού! 

-Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ έφτασε στο σημείο να επιλέξει την 1Η ΜΑΗ για την απελευθέρωση των πλειστηριασμών και των κατασχέσεων για χρέη στις τράπεζες και στο δημόσιο ακόμα και για 500 ευρώ! Ρίχνουν πάνω στον λαό τα κοράκια των τραπεζικών ομίλων, ετοιμάζουν 130.000 πλειστηριασμούς! Είναι καθήκον απέναντι στους εργαζόμενους, στην ιστορία του εργατικού κινήματος, τα συνδικάτα να μπουν μπροστά και να κάνουν πράξη το σύνθημα «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». 

Συνάδελφοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι και νέες, 

-Η κυβέρνηση, υπηρετεί τις επιδιώξεις των επιχειρηματικών ομίλων, των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με την αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζει. Ταυτόχρονα προωθεί τα συμφέροντά τους και στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, παίρνοντας ενεργά μέρος στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, συμμετέχοντας σε πολεμικές νατοϊκές επεμβάσεις ενάντια σε άλλους λαούς, με διακηρυγμένο στόχο τη λεγόμενη “γεωστρατηγική αναβάθμιση της Ελλάδας”. 

-Η βάρβαρη πολιτική που τσακίζει τους εργαζόμενους είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με τη συμμετοχή της χώρας στις νατοϊκές επεμβάσεις, με την μετατροπή όλης της Ελλάδας από τον Έβρο ως την Κρήτη σε ορμητήριο των αμερικανονατοικών, σε ένα απέραντο πεδίο βολής! 

-Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ μας μπλέκει όλο και πιο πολύ στον καυγά των μονοπωλίων για το μοίρασμα των ενεργειακών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Έχει τεράστιες ευθύνες, αποδείχτηκε το μεγαλύτερο πλυντήριο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού! Όχι μόνο διατηρεί και αναβαθμίζει τη βάση της Σούδας, αλλά μέσα σε μόλις δύο χρόνια γέμισε την Ελλάδα αμερικάνικες νατοϊκές βάσεις, στην Αλεξανδρούπολη, στον Άραξο, την Ανδραβίδα, το Άκτιο, στην Λάρισα, στην Σύρο! Δεν θα διστάσουν να μπλέξουν το λαό μας σε επικίνδυνους πολεμικούς σχεδιασμούς για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Απαιτείται επαγρύπνηση από τον λαό. Δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα με τους γειτονικούς λαούς, με τον τούρκικο λαό, τους λαούς των Βαλκανίων. 

-Την ίδια ώρα μαίνεται για 7ο χρόνο ο πόλεμος στην Συρία, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πολεμούν για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών με τον λαό της Συρίας να βρίσκεται στην δίνη της βαρβαρότητας. 

-Οι πρόσφυγες εγκλωβισμένοι στην Τουρκία και στα νησιά του Αιγαίου προσπαθούν να βρουν διέξοδο στην Ευρώπη. Γέμισε με πνιγμένους πρόσφυγες το Αιγαίο. Όλη η ανατολική Μεσόγειος έχει γίνει πεδίο πολεμικών ετοιμασιών, απόρροια των εξορύξεων πλουτοπαραγωγικών πηγών από μονοπωλιακούς ομίλους. Το κράτος-δολοφόνος, το Ισραήλ, συνεχίζει την σφαγή αμάχων. Η Τουρκία μπήκε στο Αφριν και απειλεί το Αιγαίο, ενώ η ελληνική κυβέρνηση καθησυχάζει τον λαό. 

-Σε αυτές τις συνθήκες η εργατική τάξη της χώρας μας, η παγκόσμια εργατική τάξη τιμά την 1η του Μάη σηκώνοντας τείχος αντίστασης στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, κύμα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες και μετανάστες, απομονώνουμε τους εθνικιστές φασίστες σε κάθε χώρα. 

-Η μεγαλύτερη τιμή στους αγώνες, στις θυσίες των συντρόφων μας που έπεσαν στην ανειρήνευτη πάλη των τάξεων για δικαιώματα, για κοινωνική απελευθέρωση, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης, ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο,, είναι η συνέχιση του ταξικού αγώνα, στον ίδιο χαραγμένο δρόμο για την τελική νίκη των λαών. 

-Πυκνώνουμε τις γραμμές των συνδικάτων μας, βγαίνουμε στην αντεπίθεση! Απαιτούμε εδώ και τώρα την απεμπλοκή της ελληνικής κυβέρνησης από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και επεμβάσεις του ΝΑΤΟ. Έξω η Ελλάδα από ΝΑΤΟ και ΕΕ. 

Καμία αλλαγή συνόρων και των συνθηκών που τα κατοχυρώνουν! 

-Να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου. Να γυρίσουν τώρα πίσω ελληνικά πλοία, αεροπλάνα, στρατιωτικές αποστολές εκτός συνόρων. 

-Απαιτούμε τώρα να φύγει το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, καμία δαπάνη για νατοϊκούς εξοπλισμούς. 

-Απομονώνουμε τον εθνικισμό και τους εγκληματίες δολοφόνους ναζιστές της Χρυσής Αυγής από κάθε χώρο εργασίας, από κάθε γειτονιά. 

-Σύγχρονοι Δούλοι για τα κέρδη των αφεντικών δεν θα γίνουμε! 

-Απαιτούμε αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα. Κανένας εργαζόμενος χωρίς ΣΣΕ, κανένας κάτω από 751 βασικό μισθό, κανένας ανασφάλιστος, μέτρα προστασίας υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. 

-Προσλήψεις σε παιδεία, υγεία εδώ και τώρα. Δώστε λεφτά για παιδεία και υγεία όχι για του ΝΑΤΟ ΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ! 

-Το φλογερό σύνθημα που γεννήθηκε μέσα σε μεγάλους αγώνες και εξεγέρσεις μας οδηγεί σήμερα περισσότερο από ποτέ: 

-Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε! 

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 10ΠΜ ΣΤΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΠΡΟΥ 

ΖΗΤΩ Η 1Η ΜΑΗ 

ΖΗΤΩ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ 

Άρθρο- μήνυμα προς αναπληρωτές εκπαιδευτικούς

Προς τους συναδέλφους αναπληρωτές 

Μία ακόμη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της, με χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς να παραμένουν στην ομηρία της εργασιακής αβεβαιότητας, με τις εργασιακές συνθήκες στα σχολεία να χειροτερεύουν και τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών να υποβιβάζονται. Άλλη μια χρονιά τελειώνει και ξεκινάει η δύσκολη και σκληρή περίοδος της ανεργίας, της αναμονής με την έτοιμη βαλίτσα για την επόμενη χρονιά, ποιος ξέρει για που και ποιος ξέρει και αν!! 

Αυτή όμως είναι μόνο η μία όψη του νομίσματος. Εκτός από την εργασιακή ανασφάλεια και την εργασιακή περιπλάνηση από νομό σε νομό, εμείς οι αναπληρωτές έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα ήδη υπάρχοντα σοβαρά προβλήματα στην Παιδεία, που αφορούν και την ποιότητα του έργου μας, αλλά κυρίως τα βασικά δικαιώματα των απανταχού μαθητών μας για ίσες ευκαιρίες μόρφωσης. Αφού έχουμε φτάσει σε χρόνο εξπρές από τη μία άκρη της Ελλάδας στην άλλη για να παρουσιαστούμε και με προαπαιτούμενο ένα εξασφαλισμένο χρηματικό ποσό για να ανταπεξέλθουμε στα πρώτα έξοδα, οι αναπληρωτές έχουμε να αντιμετωπίσουμε επίσης σχολικά κτίρια τις περισσότερες φορές ακατάλληλα, ειδικά σε δυσπρόσιτα μέρη. Συνειδητά αφήνονται στην τύχη τους από την αντιεκπαιδευτική πολιτική που αντιμετωπίζει τη μόρφωση του λαού μας ως κόστος. 

Με ένα τέτοιο σχολείο ήρθα αντιμέτωπη τον Σεπτέμβριο στη Χάλκη, μην έχοντας καμία ουσιαστική βοήθεια από τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, μη γνωρίζοντας αν θα λειτουργήσει το Ολοήμερο και πώς θα χωριστούν οι τάξεις μεταξύ τριών -και μόνο- αναπληρωτών δασκάλων. Ξαφνικά μάθαμε ότι το σχολείο θα λειτουργήσει ως τριθέσιο ενώ το σχολείο είχε δύο μόνο αίθουσες διδασκαλίας! 

Κατά τα άλλα ο Υπουργός Παιδείας, την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, είχε τηλεφωνικές επικοινωνίες με αναπληρωτές σε δυσπρόσιτα μέρη για να παινευτεί ότι οι προσλήψεις έγιναν πιο νωρίς από κάθε άλλη χρονιά…!! Για το διαλυμένο κτίριο χωρίς επαρκείς αίθουσες ούτε λόγος βέβαια! Επειδή όμως νοιάζονται τάχα πολύ για τις ακριτικές περιοχές, δεν παρέλειψαν να στείλουν για άλλη μία χρονιά υπολογιστές, ώστε να στοιβαχτούν και αυτοί μαζί με τους προηγούμενους και να χαλάσουν από την υγρασία και την αχρηστία! Για να διορίσουν βέβαια μόνιμους εκπαιδευτικούς που είναι πλέον επιτακτική ανάγκη, καμία σκέψη! 

Οι σχολικοί σύμβουλοι, στα ερωτήματα για το τι θα γίνει με τις αίθουσες, πρότειναν «καινοτόμες λύσεις» με νοητό διαχωρισμό της αίθουσας, χρησιμοποιώντας κουρτίνα, όπως γίνεται στις «προηγμένες χώρες της Ευρώπης», ρίχνοντας παράλληλα την ευθύνη στον Δήμο και στη Σχολική Επιτροπή! Τελικά, μια μικρή αποθήκη, χωρίς παράθυρο, μετατράπηκε σε αίθουσα διδασκαλίας χωρίς καν πίνακα για αρκετούς μήνες. 

Η δε ειδική αγωγή κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο ανύπαρκτη με εκατοντάδες παιδιά να στερούνται το δικαίωμα στη μόρφωση και την κατάλληλη υποστήριξη, καθώς μέχρι στιγμής δεν έχουν ικανοποιηθεί πλήρως τα αιτήματα για παράλληλη στήριξη. 

Τα στελέχη εκπαίδευσης (σχολικοί σύμβουλοι) στηρίζουν ένθερμα την αντιεκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων, σημερινής και προηγούμενων, και όταν μπαίνουν στις τάξεις, μιλούν για «ανεκτές καταστάσεις», όπως έγινε στο Δημοτικό Σχολείο Χάλκης, αναφερόμενοι σε μαθητή που χρήζει ειδικής αγωγής. Αρκούνταν σε προτάσεις διακόσμησης της τάξης, αγνοώντας το θέμα και παράλληλα ρίχνοντας το φταίξιμο στους αναπληρωτές που δε δέχονται τέτοιες θέσεις! 

Φυσικά αν προσλαμβάνονταν τόσοι αναπληρωτές όσα και τα κενά, δε θα υπήρχε αυτό το πρόβλημα. Όμως κάτι τέτοιο δεν το θεωρούν ρεαλιστικό, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα ότι η πορεία της Παιδείας θα καθορίζεται από τη δημοσιονομική πολιτική. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα τα κενά που αφορούν στην ειδική αγωγή -συγκεκριμένα στην παράλληλη στήριξη- που δεν καλύφθηκαν μέχρι τώρα στα Δωδεκάνησα είναι 60. 

Συναδέλφισσες αναπληρώτριες – συνάδελφοι αναπληρωτές, 

τα παραπάνω είναι μερικές από τις δυσκολίες που συναντάμε. Σίγουρα όλοι έχουμε βρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, σε μακροχρόνιες περιπλανήσεις ανά την Ελλάδα, σε ένα διαρκές άγχος λόγω της εργασιακής αβεβαιότητας, σε απάνθρωπα διλήμματα μεταξύ μητρότητας και εργασίας αφού οι γυναίκες- αναπληρώτριες δικαιούνται ελάχιστη άδεια πριν και μετά τον τοκετό. 

Το σημαντικό είναι οι εμπειρίες αυτές να μη μας οδηγούν στη μοιρολατρία και την ηττοπάθεια αλλά να μας πεισμώσουν και να μας δυναμώσουν, ώστε να διεκδικήσουμε αξιοπρεπή ζωή με δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας! 

Για να γίνει αυτό, πρέπει να απαλλαγούμε μια και καλή από τον βραχνά του κυβερνητικού συνδικαλισμού, τόσο στα πρωτοβάθμια σωματεία αλλά και στις Ομοσπονδίες(ΔΟΕ-ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ). Και η φετινή χρονιά είχε να μας δώσει παραδείγματα απροκάλυπτης συμπόρευσης των Ομοσπονδιών (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και ΔΟΕ, ΟΛΜΕ) με την αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική αλλά και εκφυλισμού κινητοποιήσεων. Κάτι που εκφράστηκε και σε τοπικό επίπεδο. 

Μπροστά στο πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης, που κατατέθηκε τον Ιανουάριο και το οποίο άγγιζε κάθε πτυχή της ζωής μας αλλά είχε και νομοθετήματα για την Παιδεία, οι ομοσπονδίες ΔΟΕ και ΟΛΜΕ δεν κήρυξαν απεργία για τις 12 Γενάρη, μέρα απεργιακών κινητοποιήσεων για πολλά πρωτοβάθμια σωματεία και Ομοσπονδίες ενώ η ΑΔΕΔΥ, μετά την κατακραυγή και για τα μάτια του κόσμου, προκήρυξε μία 3ωρη στάση εργασίας για τις 14 Γενάρη. 

Στις 2 Μαρτίου, μετά από πρόταση του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών, πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις πανελλαδικά για τη διεκδίκηση μαζικών και μόνιμων διορισμών. Στη Ρόδο, η κινητοποίηση έγινε στην Περιφερειακή Διεύθυνση Εκπαίδευσης, όπου αφού οι Διευθυντές Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδεσης μας είπαν λίγο πολύ ότι «δεν είχαμε λόγο να βρισκόμαστε εκεί», «πρέπει να τους εμπιστευόμαστε», «νοιάζονται πολύ για μας», εξαφανίστηκαν χωρίς να ακούσουν τους συναδέλφους. Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι πλειοψηφίες των σωματείων δεν έκαναν κάτι για να το αποτρέψουν και καλούσαν τους συναδέλφους σε μία μικρή αίθουσα για μία τηλεδιάσκεψη με τον Περιφερειακό Διευθυντή. Αυτή η τακτική-όπως είναι φυσικό- αποθάρρυνε μέρος των συναδέλφων. 

Πολλές και πολλοί θα πείτε ότι η απεργία είναι ένα ξεπερασμένο μέσο διαμαρτυρίας, ότι έτσι τους χαρίζουμε το μεροκάματό μας και άλλα πολλά ιδεολογήματα που τα προωθούν βέβαια και οι «πρωτοπόροι συνδικαλιστές μας», οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Αναρωτιέμαι, γιατί τότε κάνουν τα πάντα για να την υπονομεύσουν και να την καταστείλουν; Γιατί ακόμα και με νόμο, μέσα σε άσχετα πολυνομοσχέδια, προσπαθούν να καταργήσουν το δικαίωμα στην απεργία; Γιατί φοβούνται την οργανωμένη πάλη των εργαζομένων και οποιαδήποτε κινητοποίηση την αντιμετωπίζουν με ΜΑΤ, δακρυγόνα και άγρια καταστολή; Γιατί έχουμε ένα τεράστιο όπλο στα χέρια μας, τόσο παλιό και τόσο σύγχρονο , μα και τόσο χρήσιμο, που με το κατάλληλο πλαίσιο, την κατάλληλη οργάνωση και την αποφασιστική συμμετοχή και στάση των εργαζομένων μπορεί και να βελτιώσει τη ζωή μας και να φέρει τριγμούς στα θεμέλια του πολιτικού συστήματος που μας καταδυναστεύει. 

Επίσης βασικό όπλο μας είναι η συμμαχία με τους γονείς των μαθητών μας, τους μόνιμους συναδέλφους μας και το σύνολο των εργαζομένων. Γιατί η Παιδεία του λαού δεν είναι ζήτημα που αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς. Το αίτημα των μόνιμων διορισμών δεν απαντά μόνο στις ανάγκες των χιλιάδων συμβασιούχων εκπαιδευτικών για επαγγελματική εξασφάλιση. Είναι το αίτημα που απαντά στη δημιουργία και λειτουργία του σχολείου που πραγματικά ανήκει στον 21ο αιώνα, που θα εξυπηρετεί πραγματικά τις σύγχρονες ανάγκες για γνώση, τεχνολογία, επιστήμη. Το σχολείο που οι υποδομές του θα είναι αντάξιες της εποχής μας και δεν θα μοιάζει με το παρακατιανό που στέκεται δίπλα στα πανάκριβα ιδιωτικά κολλέγια. Το σχολείο που θα παράγει κριτική σκέψη και μαθητές με ολοκληρωμένη άποψη, ικανούς να σταθούν στη σύγχρονη κοινωνία, να δημιουργήσουν, να διεκδικήσουν το μέλλον που τους ανήκει και τους αξίζει. 

Αυτό, συνάδελφοι, είναι κι ο τελικός στόχος που μας ενώνει με όλη την κοινωνία και που αξίζει να παλέψουμε με αγώνα ανυποχώρητο, ασυμβίβαστο, μακριά απ’ αυτούς που χρόνια τώρα φτιάχνουν μαγαζάκια και μας χωρίζουν για να υπηρετήσουν την αντιεκπαιδευτική πολιτική που συμφέρει τις πολυεθνικές , τους μεγαλοξενοδόχους, το κεφάλαιο. Καμιά εμπιστοσύνη σε ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥ , Παρεμβάσεις! Μακριά απ’ τα παιχνίδια που παίζουν στις πλάτες μας!! 

Συνάδελφοι, αυτή η κατάσταση μας οδηγεί σε συνθήκες ζωής του προηγούμενου αιώνα, μας οδηγεί στο να γινόμαστε σύγχρονοι σκλάβοι του 21ου αιώνα και εμείς αλλά και γι αυτό να προετοιμάζουμε τους μαθητές μας! Δεν είναι το μέλλον που μας ετοιμάζουν, το μέλλον που μας αξίζει! 

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι 

Το κεφάλι ψηλά! Εχουμε να δώσουμε πολλές και μεγάλες μάχες όχι μόνο για το μόνιμο διορισμό μας αλλά και για την ανατροπή της αδικίας και της εκμετάλλευσης του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος! 

Καμιά απογοήτευση, καμιά αναμονή! 

Συσπείρωση στα σωματεία, στο πλευρό του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών, για τη διεκδίκηση μαζικών μόνιμων διορισμών, για την ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου των μαθητών μας, για σταθερή μόνιμη δουλειά για μας και για τους μαθητές μας! 

Εύη Λεμόνη, αναπληρώτρια δασκάλα, 

μέλος του Π.Α.ΜΕ Εκπαιδευτικών Ρόδου

0 ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΑΠΟΓΕΙΟ ΤΟΥ η αλλιώς όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.

Ανακοίνωση αποχώρησης 68 μελών από τη ΔΕΑ

________
(η παρούσα ανακοίνωση που υπογράφεται από 68 συντρόφους εστιάζει στους λόγους αποχώρησής μας από την ΔΕΑ και δεν σκοπεύει να αναλύσει ολοκληρωμένα και εις βάθος την συγκυρία και τα καθήκοντα που αυτή θέτει)
Στις αρχές Απρίλη η πλειοψηφία της Κ.Ε. της ΔΕΑ αποφάσισε τη διαγραφή από την οργάνωση των τριών μελών της ΚΕ που εκλέχτηκαν με την εσωκομματική αντιπολίτευση στη Συνδιάσκεψη της οργάνωσης μόλις ένα μήνα πριν. Ο τυπικός λόγος της διάσπασης της ΔΕΑ ήταν η διακίνηση ενός κειμένου διαφωνίας στα μέλη! Ήταν η πρώτη φορά στα τελευταία 14 χρόνια που εμφανίστηκε συγκροτημένη διαφωνία στη ΔΕΑ, συγκεντρώνοντας, σε αντίξοες εσωκομματικές συνθήκες, την υποστήριξη του 37% των αντιπροσώπων της συνδιάσκεψης. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που η Κ.Ε. προχώρησε σε διαγραφές. Η κριτική της μειοψηφίας εστίαζε: α) σε ζητήματα πολιτικών συμμαχιών και ενιαιομετωπικής τακτικής, β) στην ανάγκη αναβάθμισης της αυτόνομης παρέμβασης της ΔΕΑ στο κίνημα και αντίστοιχα των μετωπικών εργαλείων της, γ) σε ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας.
Μέσα σε ένα μόνο μήνα από τη συνδιάσκεψη, εξαντλήθηκαν οι αντοχές και η «ανοχή» της πλειοψηφίας της ηγεσίας της ΔΕΑ στην εσωτερική πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση. Και μάλιστα παρά την απόφαση της πρόσφατης συνδιάσκεψης για συνέχιση της συζήτησης και τη μη-διάλυση της ομάδας συγκροτημένης διαφωνίας. Τόσο γρήγορα και τόσο εύκολα η ηγεσία επέλεξε τη διάσπαση, επαναλαμβάνοντας τις χειρότερες παραδόσεις οργανώσεων και ρευμάτων της Αριστεράς ξένων προς το ιστορικό ρεύμα στο οποίο αναφερόμαστε.
Εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται ότι η ανοχή της ηγεσίας είχε δύο ανελαστικά όρια. Τις αντιλήψεις της για το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, που στο πρώτο πραγματικό τεστ, αποδείχτηκαν αντιλήψεις γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού. Δεύτερο, την τακτική ουράς στο «πλατύ κόμμα» και την εγκατάλειψη της τακτικής του ενιαίου μετώπου. Πρόκειται για δύο αντιλήψεις που λειτούργησαν προσθετικά και σε συνδυασμό. Η πλειοψηφία της ΚΕ τις θεώρησε καθοριστικές για τη φυσιογνωμία της ΔΕΑ, στρατηγικής σημασίας και αμετάκλητες. Πρέπει να την πιστέψουμε.
Ενιαίο μέτωπο ή «πλατύ κόμμα»;
Η ΔΕΑ σχεδόν από την ίδρυσή της εφάρμοσε -και σωστά- πολιτική συμμαχιών με άλλες αριστερές δυνάμεις. Συνέβαλε με ειλικρίνεια στην υπόθεση της κοινής δράσης της Αριστεράς στις μάχες ενάντια στο σύστημα. Οι συμμαχίες της λογοδοτούσαν πάντα στην «τακτική του ενιαίου μετώπου», ταυτοτικό χαρακτηριστικό δικό της και του ρεύματος από το οποίο προέρχεται.
Στη βάση αυτή, η ΔΕΑ εντάχτηκε σε μετωπικά σχήματα με τον αριστερό ρεφορμισμό (ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2015 και μετά ΛΑΕ), δίνοντας τη μάχη για να αποκτήσουν ριζοσπαστικά-κινηματικά-αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά. Αντιτάχθηκε στον εκλογικισμό και τη λογική της ανάθεσης. Στις «πλατιές» συμμαχίες με παράγοντες και δυνάμεις προερχόμενες από το ΠΑΣΟΚ ή του συστήματος. Σε όλες τις εκδοχές υποχώρησης απέναντι στον εθνικισμό και το ρατσισμό, καθώς και στη λογική των «πατριωτικών» συμμαχιών. Σε συνδυασμό με την αυτόνομη δράση της μέσα στο εργατικό, το φοιτητικό και το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα, ειδικά την περίοδο προ του 2013, η ΔΕΑ κατάφερε να αναπτυχθεί και να συγκεντρώσει αξιόλογο πολιτικό βάρος, αναγνωρίσιμο από μεγάλο τμήμα του κόσμου του κινήματος και της Αριστεράς. Στην πορεία όμως αυτά τα μετωπικά σχήματα άρχισαν να παίρνουν όλο και πιο πολλά χαρακτηριστικά που ξέφευγαν από το ενιαίο μέτωπο και κατέληγαν στην διαμόρφωση κοινών κομμάτων, αντεπιδρώντας στη φυσιογνωμία της ίδιας της ΔΕΑ. Τα αποτελέσματα μιας τέτοιας διαστρέβλωσης του ενιαίου μετώπου τα βιώσαμε με τον πιο έντονο και οδυνηρό τρόπο μέσα από τις εμπειρίες τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα μετά το 2012) όσο και της ΛΑΕ.
Δεν ήταν ενιαιομετωπική τακτική οι σταθερές, αποκλειστικές και μακροχρόνιες πολιτικές συμμαχίες με δυνάμεις του ρεφορμισμού. Η τακτική του ενιαίου μετώπου μπορεί να επιδιώκεται για «μια ολόκληρη περίοδο», αλλά αυτό δεν μεταφράζεται σε πάση θυσία συμμετοχή σε μακροχρόνια σχήματα αποκλειστικών συμμαχιών με συγκεκριμένα ρεφορμιστικά ρεύματα. Πολύ περισσότερο δεν είναι τακτική ενιαίου μετώπου η μετατροπή των συμμαχικών σχηματισμών σε κόμματα, η συνοικοδόμηση με το ρεφορμισμό κομμάτων που λειτουργούν με την αρχή της υποταγής στην πλειοψηφία. Αυτό παραβιάζει τη βασική αρχή του ενιαίου μετώπου «Χτυπάμε μαζί – βαδίζουμε χωριστά», δηλαδή συμπράττουμε σε κοινές δράσεις ενάντια στο σύστημα, διατηρώντας η κάθε πλευρά πλήρη ανεξαρτησία.
Η οικοδόμηση κόμματος με ρεφορμιστική πλειοψηφία, υποχρεώνει, αργά ή γρήγορα, σε «πειθαρχία» στην ισχυρή συνιστώσα. Η διαφωνία των επαναστατών καταλήγει να περιορίζεται κυρίως ή αποκλειστικά προς το «εσωτερικό», υπονομεύοντας την ανεξαρτησία τους, δήθεν για να μην υπονομεύεται η ενότητα του κοινού κόμματος. Τέτοια ήταν η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ (ιδιαίτερα μετά το 2012), τέτοια είναι σε μεγάλο βαθμό και στη ΛΑΕ σήμερα. Έτσι, η ρεφορμιστική ηγεμονία ενισχύει τον εκλογικισμό, όπως απέδειξε η εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπρόσθετα, για τις επαναστατικές οργανώσεις αποτελεί θανάσιμη παγίδα να εμφανίζονται ότι συνοικοδομούν κοινό κόμμα με το ρεφορμισμό, διότι έτσι «διαβεβαιώνουν» τον κόσμο της Αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων ότι για την νίκη των αγώνων χρειαζόμαστε ένα τέτοιο κόμμα, ένα μαζικό ρεφορμιστικό κόμμα, ένα κόμμα «τύπου Τσίπρα» (ή Μπερτινότι ή Λούλα ή Ιγκλέσιας κ.λπ.), κι όχι ένα κόμμα «τύπου Λένιν». Έτσι αναδεικνύεται ψευδώς ο ρεφορμισμός σαν κατάλληλη ηγεσία και στρατηγική για να δώσει η εργατική τάξη τη μάχη της με το σύστημα. Αν υιοθετούνται ή αφήνονται να αιωρούνται τέτοιες ερμηνείες για το ρεφορμισμό ή, χειρότερα, για μια κυβέρνησή του, μάλιστα σε περίοδο κρίσης, τότε όλοι –και οι επαναστάτες- κινδυνεύουν να χρεωθούν την αναπόφευκτη «προδοσία».
Όλα τα παραπάνω κόστισαν στη ΔΕΑ σε αυτονομία, δυνάμεις, σαφήνεια και αντανακλαστικά, τα τελευταία χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ, οπότε σημειώθηκε και η στροφή της οργάνωσης υπέρ του πλατιού και ενιαίου κόμματος ΣΥΡΙΖΑ και υπέρ της «κυβέρνησης της Αριστεράς».
Με ευθύνη της ηγεσίας της, η ΔΕΑ δεν έκανε ποτέ μια οργανωμένη συζήτηση απολογισμού της εμπειρίας ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά της τελευταίας του περιόδου. Έτσι, αντί να εντοπίσει και διορθώσει τις διολισθήσεις, επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος στο πεδίο της ΛΑΕ, αυτή τη φορά σαν φάρσα. Από τον τρόπο συγκρότησής της το 2015, την περίοδο προετοιμασίας και διεξαγωγής της ιδρυτικής της Συνδιάσκεψης το 2016, μέχρι σήμερα. Η ΛΑΕ, χωρίς να είναι ιδιαίτερα «πλατιά», ταυτίζεται πολιτικά με το Αριστερό Ρεύμα και έχει προσλάβει από νωρίς χαρακτηριστικά κόμματος αντί μετώπου. Αναπόφευκτα, επανέρχονται παθογένειες του ΣΥΡΙΖΑ (ουσιαστικά του ρεφορμισμού), στο οικονομικό πρόγραμμα, στις συμμαχίες και στα λεγόμενα «εθνικά». Αλλά και στη δημόσια εκπροσώπηση, με το μονοπώλιο του επικεφαλής και εκφωνήσεις συχνά πολύ πιο προβληματικές κι από τις γραπτές αποφάσεις. Η επανάληψη των ίδιων στρεβλώσεων στη ΛΑΕ, ισχυριστήκαμε ότι απειλεί τη ΔΕΑ με πλήρη εκφυλισμό, ανυποληψία και μοιρολατρική εγκατάλειψη σε μια πορεία που η ίδια ελάχιστα ελέγχει.
Όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν κατ’ ανάγκη την εγκατάλειψη των πολιτικών συμμαχιών με τμήματα του ρεφορμισμού, στο όνομα της «επαναστατικής καθαρότητας». Σημαίνουν όμως σημαντικές αποστάσεις από τους ρεφορμιστές συμμάχους, απολύτως ορατές στον έξω κόσμο, τη διατήρηση της οργανωτικής και πολιτικής ανεξαρτησίας. Σημαίνουν τη μετατόπιση του κέντρου βάρους της μαζικής πολιτικής των επαναστατικών οργανώσεων στην αυτόνομη σχέση τους με το κίνημα, την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με ενίσχυση των δυνάμεων και των μαζικών εργαλείων που διαθέτουν, τόσο στα πεδία διάστασης με τη ρεφορμιστική πολιτική όσο και συνολικά. Σημαίνουν την ισχυροποίηση των ιδεολογικών και πολιτικών αντανακλαστικών του διεθνισμού, του αντιρατσισμού, του αντιεθνικισμού. Της διαχωριστικής «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», ως στρατηγικής διαφοράς με άμεση επίπτωση στο πολιτικό σχέδιο, τα αιτήματα και τους τρόπους πάλης σήμερα. Σημαίνουν την επιδίωξη μετωπικών πρωτοβουλιών με κάθε διαθέσιμη δύναμη της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς στο πεδίο του κινήματος και της αντιπαράθεσης με το σύστημα, σε ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική βάση.
Όσον αφορά τη ΛΑΕ σήμερα σημαίνουν ανοιχτή και δημόσια κριτική:
α) στην κυρίαρχη εκφώνηση για τα λεγόμενα «εθνικά» ζητήματα,
β) στο πρόγραμμα «παραγωγικής ανασυγκρότησης»,
γ) στην πολιτική συμμαχιών της.
Τέλος, σημαίνουν διεκδίκηση αλλαγής του χαρακτήρα της ΛΑΕ σε πραγματικά μετωπικό σχήμα με δημόσια εκφώνηση που να παραμένει στο έδαφος της συμφωνίας αντί της επιβολής του «στίγματος» της πλειοψηφούσας συνιστώσας.
Αυτή η διεκδίκηση δεν μπορεί να είναι αέναη και άνευ κριτηρίων αποτελεσματικότητας. Αφορά συγκεκριμένο χρόνο και, με κριτήριο την επιτυχία ή την αποτυχία, συνεπάγεται συνέχεια και βελτίωση της σχέσης με τους συμμάχους ή διαφορετικά ρήξη και πολιτική αποδέσμευση από τον κοινό φορέα.
Τί Αριστερά χρειαζόμαστε;
Μετά την κρίση του 2008 ο καπιταλισμός δεν έχει ανακτήσει τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης περιόδου, τη σχετική σταθερότητα και ευημερία που επηρέαζαν την πλειοψηφία των δυτικών εργατικών τάξεων παρά τη διαρκή υπονόμευση των κεκτημένων τους από τον νεοφιλελευθερισμό. Δεν έχει βρει στιβαρή απάντηση στα δομικά του προβλήματα, παρά τη μεσοπρόθεσμη σταδιακή-σχετική σταθεροποίησή του στα χρόνια από το 2011 και ύστερα. Αντίθετα, μεταλλάσσεται σε έναν καπιταλισμό της εντεινόμενης αποστέρησης βασικών αγαθών και δικαιωμάτων από την εργαζόμενη πλειοψηφία. Τα στρατηγικά αδιέξοδα παραμένουν, κάνοντας πιθανή μια νέα υποτροπή της κρίσης, διατηρώντας ισχυρά στοιχεία κρίσης ηγεμονίας, με τη μορφή πολιτικής ρευστότητας και αστάθειας, εντεινόμενων ανταγωνισμών στο δυτικό καπιταλιστικό μπλοκ αλλά και στη σχέση του με ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις της «Ανατολής», γενικής στροφής στον πολιτικό αυταρχισμό, ενίσχυσης της ακροδεξιάς, αλλά και ρατσιστικών και φασιστικών κομμάτων και ρευμάτων. Πρόκειται για έναν καπιταλισμό που αυταρχικοποιείται όλο και περισσότερο, μιμούμενος τα καθεστώτα της «Ανατολής» και του «Νότου». Που για να ξεπεράσει τις οξυμμένες οικονομικές αντιφάσεις του προσφεύγει στην επίταση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και τις στρατιωτικές συγκρούσεις, επενδύοντας στα αντίστοιχα ιδεολογικά εργαλεία (ισλαμοφοβία, ρατσισμός, εθνικισμός, μιλιταρισμός κ.λπ.).
Σε αυτές τις συνθήκες, χρειαζόμαστε μια Αριστερά που, κατ’ αρχάς, να απαντά με σαφήνεια, τόλμη και ταξικό κριτήριο σε όλες τις ιδεολογικές και πολιτικές επιθέσεις του συστήματος, σαν όρο για να μπορεί να παρεμβαίνει για να τις αναχαιτίσει στην πράξη.
α) Μια Αριστερά που να επιμένει. Να οργανώνει αντιστάσεις στη μνημονιακή πολιτική εξαθλίωσης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ επιχειρώντας τη συγκρότηση ενός αποτελεσματικού κινήματος αντίστασης και ανατροπής της λιτότητας. Να εξηγεί αποτελεσματικά και πειστικά ότι η «λιτότητα» και τα «μνημόνια», σε κάθε μορφή, δεν αποτελούν μονόδρομο. Ότι δεν είναι μονόδρομος το διευθυντικό δικαίωμα του μεγάλου κεφαλαίου στην οικονομία και η υποταγή των κυβερνήσεων στα κελεύσματα της ντόπιας και διεθνούς «αγοράς». Μια Αριστερά που να εκλαϊκεύει ένα πρόγραμμα για την ικανοποίηση των στοιχειωδών λαϊκών αναγκών (εργασία και μισθός, στέγη, κοινωνικές υπηρεσίες και αγαθά) μέσα από μέτρα απαλλοτρίωσης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου (κοινωνικοποιήσεις, φορολογία, εργατικός έλεγχος κ.ο.κ.). Ένα πρόγραμμα που είναι και θα γίνεται εφικτό μόνο μέσα από μαζικούς κοινωνικούς, αντικυβερνητικούς αγώνες για “μνημόνιο στο κεφάλαιο”, που θα μπορεί όμως να αποτελεί καταστάλαγμα και προωθητικό τους όραμα επειδή θα υπόσχεται άμεση ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών αναγκών. Ένα τέτοιο πρόγραμμα, μεταβατικό προς το σοσιαλισμό κι όχι προς κάποιο «στάδιο» ανέφικτης «φιλολαϊκής» καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι προϋπόθεση ώστε η Αριστερά να εστιάσει στην οικοδόμηση πραγματικών κοινωνικών αντιστάσεων, που θα την κάνουν πραγματικά χρήσιμο πολιτικό εργαλείο, θα αποκαταστήσουν το κύρος της στα μάτια των εργαζόμενων τάξεων με «αποδείξεις» μέσα από τον αγώνα κι όχι με διακηρύξεις κενές περιεχομένου, θα δημιουργήσουν τους όρους για τη δική της ανάπτυξη και για την οργάνωση της αντεπίθεσης «από τα αριστερά και από τα κάτω».
Σε συνθήκες οικονομικής ύφεσης, νέων μέτρων και εξοπλιστικής έξαρσης που προωθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, τίποτε από τα προηγούμενα δεν συμβιβάζεται με λογικές εθνικής ανάπτυξης και βελτίωσης της εθνικής ανταγωνιστικότητας, με εργαλείο τη δραχμή ή την ενίσχυση τμημάτων του μεσαίου κεφαλαίου, π.χ. με διαγραφή των χρεών και δημόσια χρηματοδότηση των επενδύσεών του, όπως λέει η ΛΑΕ. Η εθνική ανάπτυξη και η διαταξική συνεργασία βοηθούν αντίθετα τις «εύκολες» μεθόδους της από τα πάνω εκπροσώπησης, κοινοβουλευτικές ή μιντιακές.
Η ΔΕΑ για πολλά χρόνια συνεισέφερε -σημαντικά για τις δυνάμεις της- στην οικοδόμηση πραγματικών αντιστάσεων στο νεοφιλελευθερισμό, χτίζοντας σωματεία και συνδικαλιστικές παρατάξεις, σε σχολεία και πανεπιστήμια, στο δημόσιο αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Η συμμετοχή της στο ΣΥΡΙΖΑ λογοδοτούσε, αρχικά, στην ενίσχυση αυτών των αντιστάσεων με τη συμμετοχή περισσότερων αριστερών δυνάμεων. Όμως, τα τελευταία αρκετά χρόνια πολλές τέτοιες πρωτοβουλίες είτε παρήκμασαν είτε χάθηκαν. Εν μέρει αυτό έγινε για λόγους που άπτονται της δημοκρατικής λειτουργίας (δυσανεξία και απουσία δυσάρεστων απολογισμών εκ μέρους της ηγεσίας), εν μέρει λόγω της επικέντρωσης στο «πλατύ κόμμα». Η παρέμβαση στην κοινωνία συχνά βρισκόταν εκτεθειμένη από το «στίγμα» του «πλατιού κόμματος» (είτε του ύστερου ΣΥΡΙΖΑ είτε σήμερα της ΛΑΕ).
β) Μια Αριστερά που να αντιπαλεύει συστηματικά το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Να καταπολεμά διεξοδικά τους εθνικιστικούς μύθους της Ελλάδας που δήθεν «απειλείται, αμύνεται και αναγκαστικά εξοπλίζεται» απέναντι σε «προαιώνιους εξωτερικούς εχθρούς», δήθεν για τα «εθνικά δίκαια» κι όχι για τα συμφέροντα της ελληνικής άρχουσας τάξης. Να αποκαλύπτει την επιθετικότητα του ελληνικού υποϊμπεριαλισμού απέναντι σε ανταγωνιστές -όπως ο τουρκικός υποϊμπεριαλισμός ή πολύ πιο αδύναμα κράτη όπως η Δημοκρατία της Μακεδονίας- τη συμμετοχή του στην κλιμάκωση της έντασης και τη συνενοχή του για τα τυραννικά καθεστώτα και τους πολέμους που σαρώνουν τη Μέση Ανατολή. Να αποκαλύπτει και να εξηγεί ότι η συμμετοχή του ελληνικού καπιταλισμού σε ιμπεριαλιστικούς άξονες (όπως Ισραήλ- Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος) και στους γενικότερους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή δεν γίνεται για λόγους «δουλοπρέπειας» αλλά γιατί έτσι εκτιμά ότι θα υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντά του. Μόνο στη βάση μιας τέτοιας ταξικής και διεθνιστικής προσέγγισης, που θα καθοδηγεί την παρέμβασή της στους χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης και στους δρόμους, μπορεί η Αριστερά να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στις μεθοδεύσεις της ελληνικής άρχουσας τάξης και του ισχυρών ιμπεριαλιστικών χωρών. Μόνο έτσι μπορεί να ασκεί κριτική σε μια κυβέρνηση που τιτλοφορείται «αριστερή», ενώ εισηγείται κι εφαρμόζει ανοιχτά ρατσιστικές, εθνικιστικές και φιλοπόλεμες πολιτικές. Και όχι στη βάση των «εθνικών συμφερόντων», στο όνομα των οποίων θα αποδέχεται τις στρατιωτικές δαπάνες, θα επιλέγει συμμαχίες με το έναν ή άλλον ισχυρό ιμπεριαλιστή (Ρωσία ή ΝΑΤΟ), θα καταγγέλλει μονομερώς τον τουρκικό υποϊμπεριαλισμό απ’ τη σκοπιά των «εθνικών συμφερόντων» όπως ο συστημικός εθνικισμός, δεν θα αναγνωρίζει το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στο γειτονικό μακεδονικό λαό και θα απαλείφει μονίμως τις επιθετικές τάσεις και εκδηλώσεις του ελληνικού καπιταλισμού.
Όσον αφορά τη ΛΑΕ, τα μεγάλα προβλήματα της πολιτικής της άποψης καταγράφηκαν δημόσια, με μεγάλη ένταση και καθαρότητα, το τελευταίο διάστημα. Όσον αφορά τη ΔΕΑ, οι διαφωνίες εντός της είχαν ενταθεί από την προηγούμενη χρονιά, για την καταγραφή και τις απόψεις που χρεωνόταν η οργάνωση μαζί με τη ΛΑΕ, βάσει των γενικών μας εκτιμήσεων για την περίοδο (αδιέξοδα του καπιταλισμού, όξυνση ιμπεριαλιστικών αντιπαραθέσεων κ.λπ.) και τον ελληνικό καπιταλισμό. Υποχωρώντας διαρκώς, σε μια μάταιη προσπάθεια αναζήτησης κοινών παρονομαστών με την κυρίαρχη συνιστώσα, η ηγεσία της ΔΕΑ διολίσθαινε διαρκώς, από τον καιρό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στη ΛΑΕ, σε οδυνηρούς συμβιβασμούς και υποτιμήσεις ακόμα και για ζητήματα ταυτοτικά, στην αρχή στην πράξη, αργότερα και στη θεωρία. Η αντιρατσιστική παρέμβαση ήταν το πρώτο θύμα αυτής της υποβάθμισης. Υπονομεύτηκε μέσα από μια προσπάθεια να χωρέσει όλος ο κόσμος του αντιρατσιστικού ακτιβισμού στο στενό κορσέ του «κεντρικοπολιτικού» ΣΥΡΙΖΑ και μετά στον ακόμη στενότερο της ΛΑΕ. Πιο πρόσφατα, ήταν χαρακτηριστική η άρνηση της ηγεσίας της ΔΕΑ να αναλάβει οποιαδήποτε εξωστρεφή πρωτοβουλία για το Μακεδονικό τον καιρό που αυτό «έκαιγε» και μετέπειτα οποιαδήποτε αντιπολεμική πρωτοβουλία που να αντιπαρατίθεται στον ελληνικό εθνικισμό και τους εξοπλισμούς του στο πλαίσιο του ελληνο-τουρκικού ανταγωνισμού, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ενότητα του «κοινού εγχειρήματος».
γ) Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που, βάσει των προηγούμενων, θα αναζητεί συμμαχίες πρωταρχικά στους κοινούς αγώνες με άλλες αριστερές, ταξικές δυνάμεις, υποτάσσοντας κάθε εκλογική στοχοθεσία σε αυτό το χαρακτήρα παρέμβασης. Κι όχι μια Αριστερά που θα βλέπει την εκλογή βουλευτών σαν αυτοσκοπό για να συντηρεί το μηχανισμό της και θα καταλήγει να αναζητεί ευκαιριακές συμμαχίες με τυχάρπαστα ή εθνικιστικά μορφώματα και παράγοντες.
Όσο πλησιάζουν οι εκλογές και όσο η ΛΑΕ δεν διορθώνει λόγο και έργα, τόσο η ηγεσία της θα πυκνώνει τις προτάσεις εκλογικής ή πολιτικής σύμπραξης σε κάθε «αντιμνημονιακή» και «πατριωτική» δύναμη εκτός της Αριστεράς, φτάνοντας μέχρι την Πλεύση, την Ελεύθερη Ελλάδα, ίσως και το ΕΠΑΜ. Πάνω σε αυτά, τα τελευταία τρία χρόνια η ηγεσία της ΔΕΑ έχει επιλέξει, με παροδικές ταλαντεύσεις λόγω εσωτερικών και εξωτερικών πιέσεων, να αποφεύγει την ανοιχτή κριτική στους συμμάχους. Ανέχτηκε στην πράξη τις πιο παράδοξες δημόσιες εμφανίσεις της ΛΑΕ με εθνικιστές και ρατσιστές, από την ομιλία Καζάκη στη Συνδιάσκεψη της ΛΑΕ μέχρι πρόσφατα την παρουσία της ΛΑΕ σε εκδηλώσεις εθνικιστικών δυνάμεων. Παράλληλα, την ίδια στιγμή που κατά κανόνα υπερψήφιζε όλες τις αναφορές σε «πατριωτικές» συμμαχίες στις αποφάσεις των ΠΣ της ΛΑΕ, αρνιόταν να θέσει επί της ουσίας το ζήτημα της πλουραλιστικής δημόσιας εκπροσώπησης και απέφευγε τη δημόσια εμφάνιση στελεχών της ΔΕΑ σε ΜΜΕ για να προστατέψει την ενότητα της ΛΑΕ.
Η συγκέντρωση των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς πιθανότατα θα αφορά διαφορετικές δυνάμεις στα διαφορετικά, κάθε φορά, μέτωπα. Όμως, πρέπει να γίνεται ειλικρινά, χωρίς τεχνητούς αποκλεισμούς. Με την εκδίωξη ακόμη και όσων εισηγήθηκαν μια τέτοια τακτική στο εσωτερικό της, παρόλο που για πολλά χρόνια πάλεψαν μέσα από τις γραμμές της, η ΔΕΑ -δυστυχώς- έχει πάψει πλέον να είναι χρήσιμη γι’ αυτούς τους σκοπούς.
Πιστεύουμε ότι για την πλειοψηφία των αγωνιστών τα παραπάνω πρέπει να αποτελούν κοινή βάση. Για εμάς, επιπρόσθετα, είναι αλληλένδετα με έναν παράγοντα που εκλείπει: ισχυρή επαναστατική Αριστερά με αντίστοιχες άγκυρες στη θεωρία και τη μαζικότητα. Μια τέτοια αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατική συγκρότηση.
Γραφειοκρατικός ή δημοκρατικός συγκεντρωτισμός;
Οι παραπάνω θέσεις και επεξεργασίες δεν είναι ολοκληρωμένες ή «αυταπόδεικτες» για τις οργανώσεις της Αριστεράς. Είναι απαραίτητη η διαρκής επικαιροποίηση και επαλήθευση μέσα από την πράξη και τη ζωντανή εμπειρία. Είναι, επομένως, απαραίτητο να περνούν τη βάσανο του διαλόγου, μέσα στις οργανώσεις, αλλά και με την πρωτοπορία των αγώνων και την κοινωνία. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με ένα δημοκρατικό εσωκομματικό καθεστώς που να ευνοεί την οργανωμένη πολιτική συζήτηση-αντιπαράθεση, χωρίς ταυτόχρονα να υποχωρεί από την ανάγκη της οργανωμένης κοινής δράσης. Υποστηρίζουμε το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό σαν μέθοδο συγκρότησης, λειτουργίας και παρέμβασης των επαναστατικών οργανώσεων. Ωστόσο, είναι τόσο διαδεδομένες οι στρεβλώσεις του και τόσο συχνά τα πολιτικά εγκλήματα που έχουν γίνει στο όνομά του, ώστε απαιτείται να αποκατασταθεί το πραγματικό του περιεχόμενο.
Δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν είναι η «ενιαία σκέψη», ούτε η ενότητα στην άποψη σε ζητήματα τακτικής, αλλά η ενότητα στη δράση. Δεν είναι η «ιδιοκτησιακή» αντίληψη για την οργάνωση στο πλαίσιο της οποίας τίποτε δεν είναι νόμιμο αν δεν εκπορεύεται και επικυρώνεται εκ των προτέρων από την πλειοψηφία της Κ.Ε. Τέλος, δημοκρατικός συγκεντρωτισμός δεν σημαίνει δημοκρατία για τις εβδομάδες που διαρκεί η προσυνδιασκεψική διαδικασία και απόλυτο «διευθυντικό δικαίωμα» της πλειοψηφίας της Κ.Ε. για όλον τον υπόλοιπο χρόνο. Τα δικαιώματα των μελών δεν εξαντλούνται στο να μιλούν και να ψηφίζουν στη συνδιάσκεψη, αλλά αφορούν τον έλεγχο της ηγεσίας και τη συνδιαμόρφωση της πολιτικής μέσα από ανοιχτή συζήτηση.
Σε τελική ανάλυση, η λειτουργία οποιασδήποτε οργάνωσης θέλει να ξεπερνά το επίπεδο μιας σέχτας που απλά εμπιστεύεται τους αρχηγούς της, βασίζεται στην πολιτική πειθώ, την εξωστρέφεια και την πρακτική επαλήθευση. Όμως, η πειθώ προϋποθέτει την ελεύθερη έκφραση των διαφωνιών, την συντροφική αντιπαράθεση. Αυτό είναι δυο φορές πιο αναγκαίο σε οργανώσεις που θέλουν να πάνε κόντρα στη «μέση συνείδηση» αλλά έχουν μικρές δυνάμεις, αφού αυτές ειδικά πρέπει να εμπνέουν και να αξιοποιούν κάθε διαθέσιμο ανθρώπινο πόρο. Όταν δεν υπάρχουν επιτυχίες της ηγεσίας που να επιβεβαιώνουν την ορθότητα της γραμμής, αλλά αντίθετα αποτυχίες, όταν δεν ενισχύεται η σχέση με τις κοινωνικές αντιστάσεις, τους μαζικούς χώρους και την εργατική τάξη αλλά αντίθετα αποδυναμώνεται, όταν η ηγεσία είναι ανίκανη να αναγνωρίσει τα λάθη της, κάθε απόπειρα επιβολής πειθαρχίας «καταντά πιθηκισμός» (Λένιν).
Το κλειστό μοντέλο «καθοδήγησης» της ΔΕΑ είναι μια κακή κληρονομιά της IST. Σύμφωνα με αυτό, είναι ακριβώς τα πιο σοβαρά λάθη της ηγεσίας που δεν πρέπει να αναγνωρίζονται, επειδή θίγουν το «κύρος» της. Η ηγεσία αναγορεύεται σε πεμπτουσία της οργάνωσης ως το τάχα σταθερότερο έρεισμά της, παραδόξως ακόμη περισσότερο όταν οι αποτυχίες της αποδυναμώνουν την οργάνωση. Αυτή η «κουλτούρα» φτάνει να απαγορεύει πρακτικά ακόμη και την «εκτός διαδικασιών» ατομική συζήτηση μεταξύ συντρόφων, πολύ περισσότερο τη διακίνηση κειμένων διαφωνίας μέσα στην οργάνωση. Πρόκειται για αντίληψη που υπονομεύει την πολιτική συζήτηση, ενώ εμποδίζει την πολιτικοποίηση των μελών και τον έλεγχό τους επί της ηγεσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι η στροφή στο «πλατύ κόμμα» επιβλήθηκε σταδιακά στα χρόνια που η ΔΕΑ δεν είχε κάνει Συνδιάσκεψη (2010-2013), χωρίς θεωρητική τεκμηρίωση και ερήμην των μελών.
Ένα νέο ξεκίνημα
Η ΔΕΑ ήταν οργάνωση της επαναστατικής αριστεράς που επιχείρησε μια διπλή διαφοροποίηση:
Από το σεχταρισμό: Την απαίτηση για συνολικές πολιτικές συμφωνίες που προσιδιάζουν σε πρόγραμμα κόμματος για να υπάρξουν ακόμη και στοιχειώδεις κοινές δράσεις, την αντίληψη ότι η οργανωτική και διοικητική προεξόφληση της πολιτικής ηγεμονίας του «κόμματος» είναι προϋπόθεση για το μέτωπο, τη συνεπαγόμενη αντίληψη για μέτωπο-«παράρτημα» του κόμματος κ.λπ.
Από τον οπορτουνισμό: Την υποτίμηση του προγράμματος, την υποτίμηση της επικαιρότητας της διαχωριστικής «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», τις αντιλήψεις κομματικής συνοικοδόμησης με το ρεφορμισμό, τις αντιλήψεις για το μέτωπο σαν υποκατάστατο του «κόμματος» το οποίο τάχα είναι πλέον ξεπερασμένο, τις αντιλήψεις του αντιπολιτικού και «αντι-κομματικού» κινηματισμού κ.λπ.
Η ΔΕΑ ανέλαβε την ευθύνη να δικαιώσει μια μη σεχταριστική γραμμή που στηριζόταν σε δύο θεμελιώδεις πυλώνες: Ενιαίο μέτωπο και οικοδόμηση επαναστατικής οργάνωσης και επαναστατικής αριστεράς. Η ΔΕΑ δυστυχώς έχει εγκαταλείψει αυτούς τους πυλώνες και δεν υπηρετεί πια τον αρχικό της στόχο. Σε ό,τι μας αφορά, αντιλαμβανόμαστε τη δική μας ευθύνη γι’ αυτή την διπλή αποτυχία, κυρίως επειδή υποτιμήσαμε το πρόβλημα και καθυστερήσαμε την οργανωμένη αντίδρασή μας. Ωστόσο, ο στόχος παραμένει.
Στο εξής, θα συνεχίσουμε να δίνουμε την ίδια μάχη έξω από τη ΔΕΑ, επιμένοντας στην ανάγκη συγκρότησης ανεξάρτητης επαναστατικής οργάνωσης ως όρο για την αποτελεσματική παρέμβαση στην κοινωνία, με στόχο τη σοσιαλιστική ανατροπή. Με εφόδια: Την πείρα, πικρή αλλά και γόνιμη, από όλα τα τελευταία χρόνια. Την παράδοση του επαναστατικού μαρξισμού και του ιστορικού ρεύματος στο οποίο αναφερόμαστε, από τον Μαρξ, την 1η Διεθνή και την Κομμούνα, την Οκτωβριανή επανάσταση, τον Λένιν, τον Τρότσκι, τη Λούξεμπουργκ και τον Γκράμσι. Τη θέληση να συμμετάσχουμε με όλες μας τις δυνάμεις στους κοινωνικούς-ταξικούς και πολιτικούς αγώνες.
Στο πεδίο της κοινής δράσης και των συμμαχιών, θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε, σε χώρους, γειτονιές και θεματικές, κοινές κινηματικές και πολιτικές πρωτοβουλίες μαζί με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες της ΛΑΕ, όπου κρίνουμε πως είναι γόνιμο για το κίνημα και την αριστερά. Αλλά μαζί και με όσους/όσες έχουν αποχωριστεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΛΑΕ, μαζί με τους συντρόφους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της υπόλοιπης ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις που έρχονται και παρά τις δυσκολίες για όλη την κοινωνική και πολιτική Αριστερά, συνειδητοποιούμε ότι δεν θα λείψουν οι ευκαιρίες, μέσα από μάχες και διεργασίες, να σφυρηλατηθεί το «μέταλλο» που θα αντέξει στις υψηλές θερμοκρασίες της ταξικής πάλης τα επόμενα χρόνια και θα προετοιμάσει μια νέα αντεπίθεση ενάντια στο σύστημα. Εκατό χρόνια από την Οκτωβριανή επανάσταση και εξήντα από τον «παγκόσμιο Μάη», είμαστε απ’ αυτούς και αυτές που «θυμούνται την επανάσταση».
1. Αγγελίδου Λένα
2. Αδαμόπουλος Τάσος
3. Ακριβός Σωκράτης
4. Αλεξάκη Γιάννα (Δανία)
5. Αναστασάκη Ερωφίλη
6. Αναστασάκης Στέλιος (Γερμανία)
7. Αντωνίου Ελένη
8. Aτσαλής Γιάννης
9. Αυγουστάτος Μάριος
10. Bαγενάς Χρήστος
11. Βελισσάριος Αντρέας
12. Γαρίδη Έφη
13. Γεωργιάδου Γιούλη
14. Δημάκη Γιώτα
15. Δημάκης Βασίλης
16. Δημάκης Δημήτρης
17. Διαλυνάς Κώστας
18. Ζαμπετάκη Γωγώ
19. Κ. Μαρίνα
20. Κ. Ερνεστίνα
21. Κατόπης Χρήστος
22. Κατσιγιάννης Γιώργος
23. Κοκκινάρης Γιώργος
24. Κοκκίνης Αποστόλης
25. Κονταξής Γιώργος
26. Κοσμάς Πάνος
27. Κούρκουλας Θανάσης
28. Κυριαζής Γιώργος
29. Λιγάσης Βαγγέλης
30. Λιοσάτος Αλέξης
31. Λ. Βίκυ
32. Λίτσκα Κατερίνα
33. Λουπέτης Δημήτρης
34. Λυμπίκη Διώνη
35. Μακρυγιάννης Γιώργος
36. Μανωλέσου Δανάη
37. Μαρούση Μαρία
38. Μορέλλα Σοφία
39. Μορέλλας Βασίλης
40. Μούρτη Χρυσάνθη
41. Μπαλτατζή Γεωργία
42. Μπενάτου Ελένη
43. Μπίτρι Λαμπρινή
44. Μπούρας Κώστας
45. Ντάνης Βασίλης
46. Ορταντζόγλου Γιώργος
47. Παλαμπουικίδου Γιάννα
48. Πανταζή Κωνσταντίνα
49. Πανταζής Δημήτρης
50. Π. Λίνα
51. Παπαδοπετράκη Δανάη (Ολλανδία)
52. Παπαγεωργίου Έλενα
53. Παπαδόπουλος Χάρης
54. Παπακώστας Βασίλης
55. Παπανίκου Κωνσταντία
56. Παπαστάθης Θανάσης
57. Περάκης Κωνσταντίνος
58. Ράλλης Παναγιώτης
59. Σαρδέλη Χριστίνα
60. Σκαμπά Αθηνά
61. Σταματόγιαννη Κική
62. Στουπάκης Σπύρος
63. Τσεκούρας Αλέξανδρος
64. Τσεκούρας Παύλος
65. Τσιτσάκη Γεωργία
66. Φάκαρος Ελισσαίος
67. Χασάπη Γεωργία
68. Χασάπη Σάσα

Τουρκικές εκλογές και Τουρκική προκλητικότητα.

Άρθρο γνώμης του Ευάγγελου Αθανασιάδη(*) 

Ο Ερντογάν, αποφάσισε προσφυγή σε πρόωρες εκλογές, την 24^η Ιουνίου 2018, ελπίζοντας, σε μια νέας μορφής πολιτειακή του αναβάθμιση.

Η περίοδος και ο χρόνος μέχρι τις εκλογές, έχει κάποια ειδικά χαρακτηριστικά, σε σχέση με τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Επειδή πολλά ακούγονται, ας προσπαθήσουμε μια ανάλυση και εκτίμηση των γεγονότων.

Δεδομένα

1/ Οι 66 ημέρες έως την ημέρα των εκλογών, είναι πολλές.

2/ Ο Ερντογάν στις εκλογές προσέρχεται σαν:

α/ Ο νικητής του Αφρίν (Θέατρο επιχειρήσεων Συρίας)

β/ Αυτός που έδιωξε το Ιταλικό Γεωτρύπανο από την Κυπριακή ΑΟΖ

(Θέατρο επιχειρήσεων Κύπρου)

γ/ Αυτός που εμβόλισε το σκάφος στα Ίμια (Θέατρο Επιχειρήσεων Αιγαίου)

3/ Το κύριο προφίλ του Ερντογάν είναι: η στολή παραλλαγής.

4/ Εκτέλεση μεγάλης αποβατικής ασκήσεως στην περιοχή της Χίου.

Ανάλυση – Εκτίμηση

-Οι προηγηθείσες ενέργειες, δικαιολογούνται πλήρως από την προοπτική απόφασης πρόωρων εκλογών.

-Τις τελευταίες 35 - 40 ημέρες προ των εκλογών, ο Ερντογάν, θα επικεντρωθεί αποκλειστικά, στη προεκλογική προετοιμασία. Μάλλον, δεν ενδείκνυνται για εντάσεις.

-Ο πλεονάζων χρόνος, ευνοεί για ενέργεια κυρίως εντυπωσιασμού ή και ουσίας.

-Δεν θα κάνει ενέργεια υποδεέστερη των προηγουμένων, έστω και κατά Θέατρο Επιχειρήσεων, διότι κάτι τέτοιο, θα απομείωνε την προηγούμενη αίγλη.

-Δεν θα κάνει ενέργεια με αμφίβολη επιτυχία, καθώς μια αποτυχία θα αμαύρωνε το image του. Χαρακτηριστικό γεγονός, η επιτυχής αντίδραση της φρουράς της Ρω κατά του προσεγγίζοντος Τουρκικού Ελικοπτέρου, που αποσιωπήθηκε με ιδιαίτερη επιμέλεια από τα Τουρκικά ΜΜΕ.

-Ένα θερμό επεισόδιο μεγάλης χρονικής διάρκειας, μπορεί να δυσχεράνει την εκτέλεση των εκλογών. Αυτό θα είχε σημασία, μόνο εάν επιδιώκει την επιβολή καθεστώτος, μη δημοκρατικής μορφής.

-Εάν δεν πετυχαίνει λαϊκή συσπείρωση και εκδηλωθούν φυγόκεντρες δυνάμεις εθνικιστικών πολιτικών χώρων, θα αποτελούσε λόγο, για την εκτέλεση κάποιας επιθετικής ενέργειας.

-Εάν παρουσιαστούν συνθήκες δικής μας αδυναμίας, ώστε να μπορεί να εξασφαλίσει βέβαιο επιθετικό αποτέλεσμα, θα το κάνει.

-Περιστατικά «χαμηλής απειλής και υψηλού συμβολισμού», είναι μέσα στο πάγιο τουρκικό σχεδιασμό και νοοτροπία και πρέπει να αναμένονται.

- Περιστατικά προκλητικής ρητορικής κατά της χώρας μας, με εθνικιστικές «κορώνες», από τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς, αναμένεται να αυξηθούν, οξυνθούν και να κυριαρχήσουν κατά την προεκλογική περίοδο. Παρόλο που δεν έχουν άμεσα απτά αποτελέσματα, έχουν την σημειολογία τους, σε βάθος χρόνου. Δεν είναι παντελώς αθώα.

- Οι μεγάλες αεροναυτικές και αποβατικές ασκήσεις, δεν είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Αγνοήστε τα. «Είναι το τυρί, δεν είναι η φάκα».

- Το σημείο ενδιαφέροντος, είναι εκεί που θα δούμε μικρές βαρκούλες.

Περιοχές

1/ Για σοβαρό επεισόδιο: Νησίδα συμπλέγματος Καστελορίζου, με το οποίο επιτυγχάνεται, σημαντικότατο γεω-πολιτικο-στρατηγικο-οικονομικό αποτέλεσμα.

2/ Για μικρό θερμό επεισόδιο: Τα τρία γνωστά συμπλέγματα νησίδων για επίτευξη κυριαρχικής επικράτησης.

3/ Για ενέργειες εντυπωσιασμού: κυρίως δύο προσδιορισμένες  περιοχές για επίτευξη αμφισβήτησης και «γκριζαρίσματος» μιας νέας περιοχής, για εντυπωσιασμό εσωτερικής κατανάλωσης και διατηρήσεως, της προς εμάς οξύτητας.

4/ Για ενέργεια στη Κυπριακή ΑΟΖ δεν φαίνεται να διαμορφώνονται ευνοϊκές συνθήκες, χωρίς να αποκλείεται να προκύψουν.

Επισήμανση

Το δόγμα της «επόμενης Ημέρας»: είναι πάγια τακτική των Τούρκων, όταν ένα γεγονός φαίνεται ότι εκτονώνει μια κατάσταση, όπως τώρα η προκήρυξη εκλογών, εμείς μειώνουμε την επαγρύπνηση, επαναπαυόμαστε και εφησυχάζουμε. Τότε οι Τούρκοι κάνουν τη κρισιμότερη ενέργεια.

Υπενθυμίζουμε δύο Ιστορικά παραδείγματα.

Ίμια 1996 : Όταν οι ΗΠΑ παρενέβησαν με τη χαρακτηριστική έκφραση «όποιος ρίξει τη 1^η σφαίρα θα έχει να κάνει μαζί μας», οι δικοί μας ατόνησαν και μόνο τότε, με αυτή τη διασφάλιση και βεβαιότητα ενήργησε το μικρό Τουρκικό τμήμα.

Κύπρος 1974: Όταν επεβλήθη κατάπαυση πυρών, οι δικοί μας επαναπαύτηκαν στη Διεθνή παρέμβαση και οι Τούρκοι, εφαρμόζοντας το δόγμα της «επόμενης ημέρας», προωθώντας σταδιακά τις δυνάμεις τους, κατέλαβαν το μεγαλύτερο μέρος των νυν κατεχομένων εδαφών.

Οι Τούρκοι επιτυγχάνουν πολύ περισσότερα με τη διπλωματία, από ότι με το στρατό τους.

Συμπέρασμα

-Δεν είναι καιρός εφησυχασμού και ολιγωρίας.

-Συνέχιση εγρήγορσης, επαγρύπνησης και ετοιμότητος.

-Ειδικά τις αμέσως επόμενες ημέρες.

Η εποχή της αθωότητας παρήλθε οριστικά.

-Είναι κουραστικό, καταπονεί πολύ τα τμήματα, είναι δύσκολο, αλλά αναγκαίο.

-Καμία βεβαιότητα και επανάπαυση.

Τελειώνοντας, η πληροφόρηση μας είναι ότι έχουν «γνώση οι φύλακες».

Ευχόμαστε και η διπλωματική και πολιτική ηγεσία να σταθεί επάξια στις προκλήσεις.

(*) Ο Ευάγγελος Αθανασιάδης είναι Συνταγματάρχης ε.α.

Η κλιμάκωση της Τουρκικής επεκτατικότητας.

ΔΗΚΚΙ

Κάνιγγος 12 - 106 82 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. & Φαξ: 210 52 34 289 

infodikki1@gmail.com

www.dikki.org

                                              ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ                                         16/04/201 8

Η κλιμάκωση της Τουρκικής επεκτατικότητας. 

Θα δούμε επιτέλους την πραγματικότητα; 

«Η Τουρκία και η Ελλάδα είναι δύο πολύτιμοι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, από το 1952. Και οι δύο συμβάλουν στη συλλογική μας άμυνα. Αναμένω ότι οι διαφωνίες που παρουσιάζονται σε ορισμένα θέματα να επιλύονται μεταξύ της Τουρκίας και της Ελλάδος στο πλαίσιο των καλών σχέσεων. Στο πλαίσιο αυτό, χαιρετίζω ότι οι πρωθυπουργοί των δύο χωρών είχαν πρόσφατα μια τηλεφωνική επικοινωνία και ότι συμφώνησαν να επιλύσουν αυτές τις διαφορές μέσω του διαλόγου». 

Ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ Γ. Στόλτενμπεργκ ένιψε, με την παραπάνω δήλωσή του, εν όψει της επίσκεψής του στην Άγκυρα, τας χείρας του, συστήνοντας σε Ελλάδα και Τουρκία «να τα βρουν μεταξύ τους». Σημειωτέον, ότι αυτή η επίσκεψη γίνεται στη βάση των συνομιλιών για το μέλλον των σχέσεων Τουρκίας - Δύσης. Και προφανώς είναι συντονισμένη στην κυρίαρχη προτεραιότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για να ''κρατηθεί η Τουρκία'' σε ενεργό ρόλο στους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς. 

Το τουρκικό ρατσιστικό καθεστώς ανταποκρίθηκε αμέσως! Αφενός χαιρέτισε τους βάρβαρους βομβαρδισμούς της νέας συμμαχίας των προθύμων ιμπεριαλιστών στη Συρία (αφότου η εισβολή του στην κυρίαρχη αυτή χώρα θεωρήθηκε συστατική των ''διεθνών ισορροπιών''και δεν καταδικάστηκε απερίφραστα - και πρωτίστως από την Ελλάδα) και αφετέρου με την αναγγελία από τον πρωθυπουργό και τον ΥΠΕΞ της Τουρκίας'' καταδρομικής επιχείρησης-εισβολής σε Ελληνικό έδαφος για την αφαίρεση της Σημαίας μας, ήτοι του συμβόλου της Εθνικής μας κυριαρχίας. Υπογράμμισε έτσι, ότι η συμβολή του στη διαμόρφωση νέας αμερικανόπνευστης Λωζάνης θα γίνει με γκαγκστερικούς - στρατοκρατικούς όρους, στην πλάτη της καταπάτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας και του συναφούς διεθνούς δικαίου που τα θεμελιώνει, όπως και στη συνέχεια της εμμονής για την νέο-Ανανική κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. 

Κινούμενη η Τουρκία με το δόγμα των δυόμιση πολέμων, που επαίρεται πως ταυτόχρονα μπορεί να διεξάγει, έχει την πλήρη κάλυψη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ να κερδίσει απ΄τα δυτικά της ο,τι φοβάται ότι θα απωλέσει απ΄ τα ανατολικά της. Ούτως ή άλλως δυτικά της, στο πλαίσιο του επιχειρησιακού σχεδιασμού της συμμαχίας, σύνορα δεν αναγνωρίζονται, η δε ναζιστική θεωρία του ζωτικού χώρου που χρησιμοποιεί διαχρονικά, σε αντιγραφή και ίσως με υπόδειξη της αντίστοιχης του σιωνιστικού Ισραήλ, ταυτίζεται με την γκριζοποίηση του Αιγαίου, ανατολικά του 25ου μεσημβρινού. Το Διεθνές δίκαιο μέσω του δίδυμου επεκτατικού υποδείγματος Τουρκίας - Ισραήλ στην περιοχή επιδιώκεται να καταστεί κουρελόχαρτο. Ώστε με δυναμικό τρόπο, με ενεργό πολεμική διέξοδο στην καπιταλιστική κρίση να οικοδομηθεί μια αντιδραστική εθνική - κοινωνική και θεσμική ιμπεριαλιστική αρχιτεκτονική και να δοθεί ανάσα στην επιθανάτια αγωνία του συστήματος. Η εισβολή στη Συρία,που σοβεί απ΄ το 2011, η κατοχή στην Κύπρο και στην Παλαιστίνη και η ανελαστικότητα του καθοδηγημένου σκοπιανού και αλβανικού αλυτρωτισμού πιστοποιούν, ότι οι ιμπεριαλιστές νοούν ως ''ειρήνη'' αυτήν της υποταγής, την ποδηγέτηση του όποιου υπαρκτού στοιχείου Ανεξαρτησίας των μη επιθυμητών λαών και χωρών. 

Στις συνθήκες αυτές οι αυταπάτες απαγορεύονται. Ενόσω οι κίνδυνοι της εθνικής μας ύπαρξης επισπεύδονται είναι εγκληματικό λάθος η αποκοίμηση κι ο εφησυχασμός του λαού. Η προσήλωση στο μνημόνιο του εθνικού και κοινωνικού εξανδραποδισμού αποδομείται, ξεγυμνώνεται απ΄ την ελάχιστη νομιμοποίηση. Γι` αυτό οι πολιτικοί εκφραστές της μεταπρατικής κι εξαρτημένης ολιγαρχίας θα επιδιώξουν την ανταλλαγή επαχθών μνημονιακών όρων με το ξεπούλημα των εθνικών μας δικαίων. Για να πετύχουν την παγίωση του ραγιαδισμού και της υποτέλειας. Γι` αυτό η γραμμή της παλλαϊκής εθνικής ενότητας μπορεί και πρέπει να σηματοδοτήσει ένα ρωμαλέο μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας ενιαίο σε Ελλάδα και Κύπρο. Για να αντεπιτεθούμε ζωντανεύοντας την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης. 

Δήθεν «παραγωγική ανασυγκρότηση» μέσα στην Ε.Ε.

ΔΗΚΚΙ

Κάνιγγος 12 - 106 82 ΑΘΗΝΑ

Τηλ. & Φαξ: 210 52 34 289 

infodikki1@gmail.com 

www.dikki.org

                                                                     ΔΕΛ ΤΙΟ ΤΥΠΟΥ                           16/04/201 8

Δυστυχώς φανφάρες όλα, από το 1^ο έως και το 13^ο περιφερειακό συνέδριο

για την δήθεν «παραγωγική ανασυγκρότηση» μέσα στην Ε.Ε.

Από ΔΗΚΚΙ

-Στο τυπικό μέρος:

Το 13^ο τελευταίο περιφερειακό, διήμερο συνέδριο 16-17.04.2018, στη Ρόδο, δήθεν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, γίνεται μόνο για δωρεάν προπαγανδιστική καμπάνια πολλών υπουργών, υφυπουργών και γεν. γραμματέων, όπως επίσης και περιφερειαρχών και αντιπεριφερειαρχών, αφού αυτοί είναι οι ομιλητές.

Δηλαδή, τους παραγωγικούς φορείς της περιφέρειας, θα τους εκφράσουν στο συνέδριο οι υπουργοί;

Ή μήπως οι υπουργοί θα εκφράσουν τις επιβληθείσες απαιτήσεις των μη εκλεγμένων της Ε.Ε., με μερικά π.χ. περί συσκευασίας των προϊόντων για μεγαλύτερη τιμή πωλήσεώς τους, όπως έκαναν κατά κόρον και στα προηγούμενα συνέδρια;

Με ουσιαστικούς και πραγματικούς ποιοτικο-ποσοτικούς στόχους ή λόγια του αέρα, περί «δυναμικής ανάκαμψης», «εμπιστοσύνης», «αναβάθμισης», «νέο επιχ. περιβάλλον», «προσέλκυση επενδύσεων», κλπ;

Στα ωριαία διαλείμματα έχει προβλεφθεί να γίνουν και … διμερείς συναντήσεις.

Μετά από όλους τους ομιλητές κάθε ενός από τα 8 υπουργεία (επί 3 τουλάχιστον ώρες), στο τέλος έχουν προβλεφθεί … παρεμβάσεις προσκεκλημένων.

Υποτίθεται πως θα ακολουθήσει και γενικό συνέδριο, το οποίο θα έπρεπε να είχε γίνει προεκλογικά και να αφορούσε το πρόγραμμα των εκλογών του 2015, η κυβέρνηση το εξήγγειλε για να ολοκληρωθεί στο τέλος του 2017, αλλά προφανώς θα γίνει προεκλογικά -σύμφωνα με τις μέχρι τώρα ενδείξεις- τον Οκτώβριο του 2018.

-Στο ουσιαστικό μέρος:

Όπως έχουμε αναφέρει από τότε που η περιορισμένη κυβέρνηση ανακοίνωσε τα περιφερειακά συνέδρια, ουδεμιά παραγωγική ανασυγκρότηση μπορεί να επιλέξει ένα κράτος - μέλος της Ε.Ε., αφού έχουν τεθεί αυστηρά όρια προστατευτισμού της μητρόπολης της Ε.Ε. (Γερμανίας) και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, με βαρβαρότητα κατά των οικονομιών των περιφερειακών κρατών και αποκλεισμό τους από τα συγκριτικά τους πλεονεκτήματα.

Τα σκληρά προγράμματα δημοσιονομικής προσαρμογής, η λιτότητα, η σκλ ηρή απορρύθμιση και η κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους, είναι η τεχνολογία της εξουσίας, που προσομοιάζει με την αντίστοιχη μορφή μιας αποικιοκρατικής διακυβέρνησης. Αυτά μόνο έχουν την δυνατότητα να κάνουν.

Τα υπόλοιπα αφορούν στην αφαίμαξη πολιτών και κράτους για να οδηγήσουν στη σκλαβιά και διαμελισμό της χώρας.

Ισχυριζόμαστε πως για την Ελλάδα και πολύ περισσότερο για την καθημαγμένη πια παραγωγική της βάση και οικονομία:

-χρειάζεται να μη λέγονται ψεύδη ότι τελειώνουν τα μνημόνια, ενώ απλώς θα αντικατασταθούν,

αλλά το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας για έξοδο από αυτά,

-χρειάζονται όχι φανφάρες, που γίνονται παρατεινόμενο φιάσκο, αλλά ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης (μετασχηματισμού), με κεντρικά κατευθυνόμενη οικονομία, με μοχλό τις λαϊκές δυνάμεις, όπως είναι ο μόνος δυνατός τρόπος να συμβεί, από μία φιλολαϊκή κυβέρνηση.

-χρειάζονται όχι ψεύδη περί μείωσης της ανεργίας κατά 10% ανά έτος, και

-χρειάζονται όχι ψεύδη για επενδύσεις, που στην πραγματικότητα είναι απατεώνικες εξαγορές,

αλλά μια σειρά ενεργειών που έχουμε εκθέσει ως ΔΗΚΚΙ και ως ΛΑ.Ε., όπως π.χ. μεδημόσιες τράπεζες, διαγραφή του χρέους, εθνικό νόμισμα, επανεθνικοποίηση όλων των στρατηγικών υποδομών και των δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, αυτοδιαχείριση επιχειρηματικών μονάδων από εργαζόμενους, κλπ, για τον μηδενισμό της ανεργίας και αληθινά πολυδιάστατη εξωτερική, παραγωγική και εμπορική πολιτική.

Έχουμε αναφέρει πως, όταν π.χ. μια τεράστια επένδυση της τάξεως των € 2 δις, εντάσεως εργασίας, μπορεί να απασχολεί το μέγιστο 10.000 εργαζόμενους, που ακόμη και 10 τέτοιες επενδύσεις θα απασχολούσαν 100.000 εργαζόμενους, δεν λύνουν το πρόβλημα οι αναφερόμενες από το δίπολο ως «θαυματουργές επενδύσεις», την ώρα που, το 1/3 του πληθυσμού είναι άνεργο, την ώρα που έφυγαν 500.000 Έλληνες στο εξωτερικό, που αντικαθίστανται από πολλαπλάσιους μετανάστες και πρόσφυγες και παρά το ότι μας έχει επιβληθεί τεράστια υπογεννητικότητα.

Τα περί αύξησης επενδύσεων, αύξησης εργασίας, κλπ (από δεξιά, δήθεν σοσιαλιστική ή δήθεν αριστερή φιλο-ιμπεριαλιστική - φιλελεύθερη - φιλο-μνημονιακή κυβέρνηση), είναι τόσο αστεία, όσο μια δραματική μείωση που φθάνει κάτω στο 1 και όταν γίνει 2 λέγεται πως είναι αύξηση 100%.

Βασικός στόχος των πολιτών πρέπει να είναι η ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ και βασική αρχή το ότι «Πρέπει να σωθεί η πατρίδα για να σωθούν οι πολίτες».